Verhaal uit de preek van Ds. v/d Meulen 18 januari:

Meester Bergsma was het hoofd van de christelijke lagere school ‘Groen van Prinsterer’ te Delft. De bovenmeester. Een kaarsrechte man, met een snor en een strenge blik. Hij was streng … als dat nodig was. Hij kon ook mild zijn. Rechtvaardig was hij ook. De meeste kinderen hadden dezelfde gevoelens voor hem met wat christenen ‘de vreze des Heren’ noemen: liefde gemengd met ontzag.Er is één dag in het schooljaar 1943-1944 die de kinderen nooit zullen vergeten. Op een ochtend troffen zij hem, toen ze het klaslokaal binnenkwamen, achter de lessenaar aan, licht gebogen. De tranen stroomden over zijn gezicht. Schuw, als door de bliksem getroffen, zaten de kinderen in de banken en bekeken wat daar gebeurde als verbijsterend, voor onmogelijk gehouden natuurverschijnsel.Na enige tijd begon hij te spreken en vertelde, met horten en stoten en onophoudelijk doorhuilend, wat er gebeurd was. Zijn oudste zoon Folkert had deelgenomen aan het verzet tegen de gehate bezetter. Hij was door de Duitsers gepakt en gefusilleerd. Gisteren. De jongen had gedaan wat hij moest doen, een andere weg was er niet. Hij, zijn vader, was er trots op.

Toen rechtte hij zijn rug, begaf zich naar het schoolbord en nam een stukje krijt. ‘Schrijf maar over in je schrift’, zei hij. Met een vaste hand, in het fraaie schoonschrift dat de kinderen van hem gewend waren, schreef hij:

Jezus, ga ons voor
Deze wereld door
En u volgend op uw schrede
Gaan wij moedig met u mede
Leid ons aan uw hand
Naar het vaderland

En nog drie coupletten. Daaronder schreef hij: lievelingslied van Folkert Bergsma, gefusilleerd door de bezetter …